No tags yet.
ที่เบื้องสูงลมยิ่งรุนแรง ถึงแม้เส้นผมเกาะไว้ด้วยคราบนํ้ามันเนย ยังถูกลมพัดปลิวขึ้นมา ลักษณะของนางคล้ายนางมารเหินฟ้าที่นอนเป่าลม บิ๊กซี เพียงแต่ ไม่ได้ติดปีก ตลอดทั้งร่างถูกห่อทุ้มด้วยผ้าป่านที่ราดเนยไว้ ดูไปคล้ายกับ ผีเสื้อที่กำลังลอกคราบคัวหนึ่ง ส่วนหัวโผล่ออกมาแล้ว แต่สำคัวยังติดอยู่ ในดักแด้...
แว่วเสียงร้องเกรี้ยวกราดดุร้าย นกแร้งหลายคัวบินวนอยู่เหนือ ศีรษะเสี่ยวอิง เพิ่มพูนบรรยากาศอันเยือกเย็นยะเยึยบ พวกมันกำลังรอ จิกกินร่างของเสี่ยวอิง
พวกมันเตรียมจุดไฟเผาร่างของเสี่ยวอิง หลังจากที่เผาตายทั้งเป็น ยังคงมัดซากของนางติดกับเสาธง ฝูงนกแร้งจะได้จิกกินซากจนหมดสิ้น สุดท้ายเหลือแต่โครงกระดูกโครงหนึ่ง
“หยุดไว้”
เซี่ยสินกับเผิงเฮ่าควบขบม้าเร็ว พวกมันผ่านแนวป้องกันชั้นแรก เข้ามาแล้ว ตอนนี้ยังเปลี่ยนเป็นขี่ม้า แนวป้องกันชั้นแรกของทัพวาลา พอพบว่าผิดท่า ทางหนึ่งส่งสัญญาณแจ้งเหตุ ทางหนึ่งรายล้อมเข้ามา เขี่ยสินกับเผิงเร่าชิงฝ่าออกไป จนถึงแนวป้องกันชั้นที่สอง ทอดทิ้งพวก มันอยู่ทางด้านหสัง
แต่ว่าเวรยามเหล่านี้หาหวั่นวิตกไม่ ผู้มามีเพียงสองคน ยังก่อการ อันไดได้ ดังนั้นพวกมันที่นอนเป่าลมในรถไม่รีบร้อนไล่กวดตาม และไม่ยิงธนูสังหาร ต้องการ ทราบว่าผู้ที่บุกฝ่าค่ายใหญ่ของพวกมันมีความเป็นมาอย่างไร
เขี่ยสินคนกับม้ารวมเป็นหนึ่ง ควบม้าดั่งเหินบิน เห็นที่เบื้องหน้า เป็นค่ายใหญ่ของร่อาฮูหยิน ช้มประตูค่ายผ่านเช้าสู่คลองจักษุแล้ว มัน ต้องเลื่อนมือจับด้ามดาบอันเย็นเฉียบ เพียงชั่วขณะด้ามดาบที่เย็นเฉียบ เพิ่มความอุ่นขึ้น คล้ายหลอมรวมเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย
หลายปีที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย เคี่ยวกรำจิตใจของมันจนแข็งแกร่ง ราวกับเหล็ก แค่ไม่ได้แซ่แข็งอารมณ์ความรู้สึกของมัน ตรงกันข้าม อารมณ์ความรู้สึกยิ่งอุ่นระอุ เพียงแค่ซุกซ่อนอยู่ก้นบึ้งหัวใจ เก็บบ่มจน เป็นสภาพอัน
หอมหวาน
เขี่ยสินไม่ได้พลุ่งพล่านใจเป็นเวลานานแล้ว บางครั้งหวนนึกถึง เมื่อวัยหนุ่ม กระทำการด้วยความหุนหันพลันแล่น ยังเข้าใจว่าตอนนั้น ยังไม่เป็นผู้ใหญ่พอ ยามนี้ค่อยทราบว่ามันไม่ได้แปรเปลี่ยน มันคิดเป็น ขุนนางคุณูปการ เป็นด้นบรรพบุรุษของตระกูลที่นอนเป่าลม intexหนึ่ง ให้ลูกหลานสืบทอด บรรดาศักดิ,ตอไป ทั้งยังคิดเป็นสามีที่ดีของสตรีของมัน...
มันใช้ความพยายามมากมาย สุดท้ายมันยังเป็นมัน ยังคงเป็นลูก ผู้ชายที่ไม่ต้องการทรยศต่อนํ้าใจ ยินยอมพลีชีพเพื่อความรัก ถึงแม้ว่า บุรุษเซ่นนี้มีช้อบกพร่องมากมาย แค่ก็กระทำตามอารมณ์ความรู้สึกของ ตนเอง
ซุ้มประตูอยู่ที่เบื้องหน้า ไพร่พลวาลาบนหอสังเกตการณ์ส่งเสียงขู่ คำราม ยิงธนูมายังเบื้องหน้าของม้าตู่ขาเซี่ยสินคิดข่มขวัญ แต่เซี่ยสินยัง คงควบม้าสืบต่อ เวรยามเหล่านั้นจึงไม่ยั้งมืออีกต่อไป ยิงธนูทะลุคอม้า ม้าส่งเสียงร้องครํ่าครวญล้มครืนลง ขณะเดียวกันเชี่ยสินกระโดดขึ้นจาก หลังม้า ตีลังกาหลบรอดจากห่าธนู ทิ้งตัวลงที่หน้าซุ้มประตู
เซี่ยสินซักดาบออกถือมั่น ฟาดฟันออกดุจอสนีบาตฟาดฟ้า เสียง โครมคราหนึ่งเศษไม้ปลิวกระจาย ซุ้มประตูถูกฟาดฟันพังทลาย เซี่ยสิน ถือดาบบุกเข้าไป คราบหิมะที่หลังประตูถูกกวาดทิ้ง แต่พื้นดินแข็งตัว เป็นนั้าแข็ง เซี่ยสินงอเข่าที่นอนเป่าลม fridayแล้วเหยียดตรง ร่างก็ลอยพ้นจากพื้นนิ้วเศษ ประหนึ่งเหาะเหินตามลม แต่ละก้าวมีความยาวร่วมวา